Νόσος που αποτελεί το προχωρημένο στάδιο της λοίμωξης από τον ιό ανοσοανεπάρκειας του ανθρώπου (αγγλ. human immunodeficiency virus, συντομ. HIV)· χαρακτηρίζεται από αποδυναμωμένη ανοσολογική απόκριση σε μολυσματικούς παράγοντες (λόγω της εξόντωσης των βοηθητικών Τ-λεμφοκυττάρων από τον ιό), με αποτέλεσμα ο ασθενής να είναι επιρρεπής σε διάφορα νοσήματα και τύπους καρκίνου που οδηγούν στον θάνατό του· η πρώτη επίσημη αναφορά σε αυτή έγινε το 1981, αν και ο ιός υπολογίζεται ότι πέρασε από χιμπατζή σε άνθρωπο και ξεκίνησε να μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο πριν από το 1930· η μετάδοση του ιού γίνεται μέσω συγκεκριμένων σωματικών υγρών (αίματος, σπέρματος, προσπερματικών, κολπικών και πρωκτικών υγρών και μητρικού γάλακτος), όταν αυτά έρχονται σε επαφή με βλεννογόνους και πληγές στο δέρμα ή εισέρχονται στην κυκλοφορία του αίματος ενέσιμα· ενώ η λοίμωξη από HIV έχει τρία στάδια (ένα πρώτο στάδιο στο οποίο ο ασθενής αναπτύσσει συνήθ. συμπτώματα που θυμίζουν γρίπη, ένα δεύτερο ασυμπτωματικό στάδιο που μπορεί να διαρκέσει πολλά χρόνια και ένα τρίτο στάδιο ανοσοανεπάρκειας), μόνο το τρίτο στάδιο ονομάζεται επίσημα «έιτζ» (αγγλ. συντομ. AIDS: acquired immunodeficiency syndrome), αν και στην καθημερινή χρήση ο όρος «έιτζ» χρησιμοποιείται συχνά για τη λοίμωξη στο σύνολό της ή τον ίδιο τον ιό (π.χ. «Κόλλησα έιτζ»)· σήμερα, με την εξέλιξη των αντιρετροϊκών φαρμάκων, σπάνια η λοίμωξη από HIV εξελίσσεται σε έιτζ, ενώ ένα μολυσμένο άτομο που ακολουθεί συστηματική θεραπεία μπορεί να μειώσει σημαντικά τη μεταδοτικότητά του· το σύνδρομο της επίκτητης ανοσολογικής ανεπάρκειας